فهمیدم.

اون روز به همکارم می گفتم، تصورم از زندگی اینه که دنیا میایم تا با تجربه ی آدما و چالشهامون آدمهای بهتری بشیم، رشد کنیم و عوض بشیم. توانایی هامون بیشتر بشه. خیلی فکر کردم که چرا برعکس تصورم راجع به خانواده ی همسر،(فکر می کردم یه خانواده ی جدید خواهم داشت که روابط خوبی خواهیم داشت، ولی ذهنیت اونا راجع به عروس و داماد، یه غریبه ی بده، و با این ذهنیت عملا کاری پیش نبردم)، با این آدما سر و کار پیدا کردم.

بعد فکر کردم من آدم درونگرایی هستم که از بچگی ام خارج از خونه حرف نمیزدم، زیادی مهربون بودم، بلد نبودم از خودم دفاع کنم، همیشه سکوت می کردم، زخم زبون میشنیدم، بچه‌های مدرسه اذیتم می کردن، بلد نبودم جواب بدم، تصورم این بود که چرا جواب بدم، حرفشون اهمیت نداره، ولی گاهی حرفاشون مهم میشد و به ضررم تموم میشد و توانایی جلوگیری از این ضرر رو نداشتم، 

مواجه شدن با این خانواده که از کاه کوه میسازن، از هر خوبی حتی حرف درمیارن و به بدی تبدیلش می کنن، از من داره آدمی میسازه که ت داشته باشم، زیرک بشم و بفهمم کی باید چه جوابی بدم و کی چیکار کنم، 

متوجه شدم آدمها وقتی سکوت کنی، نجابت به خرج بدی، نمی گن: چه نجیبه، چه دختر خوبیه، تیکه پاره اش کردم، هیچی نگفت تازه برام عیدی هم خریده. کادو تولدم خریده، 

می گن: خودش میدونه حقش همینه که اینطوری باهاش رفتار کنیم، برا همین سکوت می کنه، از بس ما خوبیم و بهش خوبی کردیم، کادو می خره برامون جبران کنه. 

فهمیدم مادر و پدرا همه شون اینقدر فرهنگ ندارن که اگه بچه شون کار بدی کرد، به خاطر خود بچه بزنن تو دهنش و بگن، درست رفتار کن، بعضی از پدر و مادرا فکر می کنن بچه شون اگه عین نجاستم هست، خوبه، هر کاری می کنه، درسته و چون از پوست و گوشت خودشونه باید ازش دفاع کنن. زیاد هم مهم نیست این وسط عروس و پسرشون اذیت بشن یا نه. عروس باید تحمل کنه. همینه که هست. 

فهمیدم پدر منه که وقتی رفتار و حرف بدی از ما میبینه، اعتراض میکنه و میگه، من پدرتم تحملت می کنم، ومی نداره جامعه رفتار بدت رو تحمل کنه. درست رفتار کن. 

پدر و مادرایی هستن که خیلی درگیر خوبی و بدی رفتار بچه شون نمیشن، هر کاری بچه بکنه، درسته. 

درسهای زیادی تو این پنج سال گرفتم. چشم و گوشم باز شد. فهمیدم بر خلاف تصورم، آدمهای نامهربون فقط تو اداره نیستن، حتی تو خانواده ممکنه آدمی باشه که از فرط حسادت و حقارت، آرزوی مرگ و نابودی ام رو داشته باشه، درسته من تو خانواده و برادرام تو صلح و عشق و دوستی بودیم ولی دلیل نمیشه خواهر و بردار همه اینطوری باشن. 

خیلی مسائل رو فهمیدم، که از حوصله خارجه، و سعی کردم به جای سکوت، جوابهای به موقع و خوب بدم، اینا البته تو سال 97 شروع شد، و فهمیدم اون امام علی و مالک اشتر بودن که سکوت می کردن و طرف پشیمون میشد میومد به غلط کردن میفتاد، مردم فعلی پنج سال هم که سکوت کنی، نه به غلط کردن میفتن، نه می فهمن که اشتباه بوده رفتارشون، نه انتظار تغییر و فتنه نکردن میتونی داشته باشی.